تابه
حال به این فکر کرده‌اید که پله اصولا چیست یا کاربرد آن چه هنگامی برای
ما دغدغه می‌شود یا اینکه پله‌ها وقتی مدرن می‌شوند و به برقی شدن خود
افتخار می‌کنند، چه کارکردی پیدا می‌کنند؟ زمستان نزدیک می‌شود و این غول
سرد سفیدپوش، انگار پشت در ایستاده و باز دغدغه داریم از قدم زدن کنار
خیابان‌ها و گل‌آلود نشدن و البته بالا رفتن از پله پل‌هایی که یخ
بسته‌اند و موقع بالا رفتن از آن‌ها زیر لب باید بگویی: بسم الله الرحمن
الرحیم.

به گزارش سرویس
نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نویسنده وبلاگ
"نارون" به نشانی http://narwan.blogfa.com در ادامه نوشته است: از این‌که
چند درصد پل‌های روگذر عابر پیاده در خیابان‌های شهرمان از درصد ایمنی و
استاندارد‌های بین‌المللی برای مسافران خیابان‌های پر از خودروی شهرهایمان
برخوردار است بگذریم، می‌رسیم به این موضوع که چرا بسیاری از این پله‌ها (
برقی یا غیربرقی) با آن‌که هزینه هنگفتی برای ساخت و نصب آنها مصرف
می‌شود، از مکان‌یابی اشتباهی برای نصب شدن در شهرمان برخوردارند.

در گوشه گوشه شهرمان به
وفور می‌بینیم که در یک خیابان 10 متری یا حداکثر 15 متری که سالی یک بار
نیز اتوبوس جهانگردی از آن عبور نمی‌کند، پلی روگذر برای تردد عابر پیاده
نصب شده و در مقابل، اتوبان‌ها و خیابان‌های عریض و طویلی که نیاز به پل
عابر پیاده برای تردد روی آنها نیاز اصلی به شمار می‌رود، از این موهبت
زندگی مدرن انسانی بی بهره‌اند.

این روزها نمی‌دانیم تار
عنکبوت‌های بسته شده روی پل‌های عابر خیابان‌های 15 متری را باید به دیده
اغماض بنگریم یا آمار بالای تصادف‌های خودرو با عابر پیاده در خیابان‌های
پرتردد را.

باور کنید وقتی معضل
عبور و تردد از روی پل‌های عابر پیاده به میان می‌آید مقصر اصلی در بسته
شدن تارهای عنکبوت روی این نماد‌های زندگی شلوغ شهری، عابران پیاده معرفی
می‌شوند و صدالبته فرهنگ شهرنشینی که در میان ایشان وجود ندارد و در این
میان، هیچ کس به این موضوع فکر نمی‌کند که چرا برای یک خیابان 10 متری پله
برقی تعبیه شده و اتوبان‌هایی که هر از گاه مسافری را به سوی مرگ بدرقه
می‌کنند، از یک پلکان غیر برقی حتی بی‌بهره‌اند.

شاید علت آن باشد که
هنوز کاربرد پل هوایی را نمی‌شناسیم یا یک روز همراه زن و کودک مان به
واسطه نبود یک پل هوایی، هراسان از یک اتوبان درون شهری عبور نکرده‌ای